Konuşmayı Özlemişim..

Bugün itibariyle neredeyse 10-15 gündür işe gitmiyorum. İşten ayrıldım. Rahat rahat düşünecek çok zamanı olması nefis birşey insan için. Bir de geç uyanabilmek tabii. Kafamda uçuşan şeyler var.

İlki, "rölantide kalmak" üzerine. Daha önce ev işleri yapmanın insan zihnini -ve hayatını- sürekli zinde tutan bir mekanizma gibi işlediğini bilmezdim. Bir arkadaşım; Edmond Dantes, sorunun önce aileyle yaşamak olduğunu, eğer yalnız yaşarsam belli temel gereksinimler için ev işi yapmak zorunda kalacağımı ve bunun da beni bir nebze hayata ilişkin düşünebilecek hale getirdiğini söyledi. Öyle ya, ne yemek, ne temizlik, ne düzen sorunu olur aileyle yaşarken. Oysa bunları benim yapmam gerekse, hep "rutin" diye karaladığım o düzen beni kendi içinde belki de kendimi gerçekleştirmeye kadar varabilecek bir dilime sokar. Çalışırken bile rölantide olmadığımı söyleyen arkadaşımın sözlerini düşündüm, işten ayrıldım. Uzun saatler boyu evde keyif çattım, yarım bıraktığım kitaplarıma döndüm. Ev işleriyle ilgilendim. İnanılmaz haklı..

İkincisi, yaratıcılık üzerine.

Üretim tuhaf birşey. Herkes herkesten etkileniyor, bu çok tuhaf. Besin kaynağı bir obje, bir kitap, bir insan olabiliyor. Kategorisiz zaman dilimleri boyunca kendisinden beslendiğimi düşündüğüm kimi insanların eserlerine baktığımda,