Birkaç zamandır sürekli ağlıyorum. Sürekli. Çıkış kalmamış gibi, bir labirentte tüm çıkışları bilmeme rağmen hiçbirini seçemiyor olmak gibi. Canımın parçalanması gibi. Parçalanmış bir canı toparlıyamıyor olmak gibi, her bir zerreye dokunduğumda tekrar ölmek gibi.

Yılbaşında teyzemin hediye ettiği kolye alerji yaptı, hatır hutur kaşınıyorum.

Evde tembellik yapmak öyle zevkli ki.

Kar düştü sonunda, Ankara'ya. Her yer bembeyaz.

Sakinleşiyorum.