Bazen ne yapacağını bilmediği için kaybolduğunu zanneder ya insan.. Verimli topraklarda koşabilmek varken at gözlüğü takıp önceden sürülmüş rotayı takip etmeye çalışır gibi.
Bir kadını asla mutlu edemeyeceğini bilen bir erkeğin yapış yapış sarılışlarının ardında nasıl bir koruma mesafesi varsa, o mesafe kadar nefret büyür kadının asla dolmayan boşluğunda.
Kelimelerimden korkan bir kadınım, zihnimin kilitli dehlizlerinde mürekkep zincirlerle bağladığım ejderhaları serbest bırakacak, diye. Ne şanslıyım ki her seferinde farklı şekilde yaşadığım lanetimin rengini seçebiliyorum. Bu defa belirsizlik oldu seçimim. Seçme ve seçilme hakkımı doğarken lanetlemişim.
Karşısındaki kadın kendisine fazla geldiğinde ona eksik hissettiren erkekleri lanetliyorum. Küçük olup, toy olup kadının doğası gereği ilgilenmesi kolay olanlardan mı; yoksa büyük, akıllı olgun ve muhteşem davranan yalancılardan yana mı yakacağız yok oluş ateşimizi? Külleri savurup bok kokan Ganj Nehrine karşı, temiz bir Anka olarak doğmayı mı umacağız; can çekişen solucan kıvamındaki umudu gagamızda ezerken?
"Modern zamanlarda aşk yorulmuş mudur?" diye dansederken karnımıza giren ağrıyı, yuttuğumuz solucanın boğazına tıkanan "erdem safsatası"yla bağdaştıramayacak kadar midesizleşmişken, kuantum antidepresanıyla gözlerimizi kapatıyoruz kendi asitimizde eriyişimize.
Eskiden iştahla her uzanana şifa veren masumiyet incileri, şimdi yalnızca zehirli bir kara büyü.
Lanetimin rengi belirsizlik, kokusu Ganj, tadı büyü...
