Özlem..Anılarla bağlantı kurduğumuz aciz anlar.

Heyecanlı kalp atışları. Her defasında sıkıntılı geçmesine rağmen "hayır, yolculuk süperdi, bomba gibiyim" demek . Havanın tuz kokması, yazlık yerde "gibi" olma hissinin kişiyi ele geçirmesine izin vermek, tüm stresin yok olması . Her defasında artık adım adım ezberlenmiş de olunsa da o hep "ilk defa" ve "nev-i şahsına münhasır" şeyler yaşanacağı heyecanıyla dalgalar arasında beklemek... Terle dolu tırmanışlar, artık gelenekselleşen küf ve bozulmuş yemek kokusunun, açılan kapının hemen ardından yüze çarpması, bünyeyi rahatsız etmeyecek bir aidiyet geliştirmek.

Güneşin doğmasının anlamlı olduğu tek yerde olmak.. Güneşe yetişememek.

Zamanı durdurmak için ıkınmak, işe yaramaması.

Özlem.

Ulaşım araçlarına yetişmenin hayati anlam taşıdığı, bir tanesini kaçırmanın bile en az 40dk zaman kaybettirdiği bu yenidünyada, kaybedilen zamanı zevkle değerlendirme anları.

Ele geçirilmek..

Kaçış mı/ hapis mi sorunsalı üzerine gizliden gizliye düşünmek..

Akşam oldu mu düşüncelerin gıdıklanmasını.

Gıdıklanarak uyanmak.

Bitmemesi için yalvarmak.

Bitmesi.

Özlem.