Disce quasi semper victurus vive quasi cras moriturus"Hep yaşayacakmış gibi öğren, yarın ölecekmiş gibi yaşa"
İlk kısmına saygım sonsuz. Lakin, yarın ölecekmiş gibi yaşamak...
"Selen.." dedi. "Bana karşı ne hissediyor? Benimle dalga mı geçiyor? Yoksa o da hissediyor mu? Yani..aramızdaki o bağlantıyı.. Offf neden herşey bu kadar zor olmak zorunda?
İçinde yüzdüğü şeyin su olduğunu bilmeyen bir balık gibi, göremiyordu o da. Zekasına hürmetim sonsuz, ama göremeyecekti sudan çıkmadan. Çıktığında da balık ölecekti.
"Neden adımları sen atmıyorsun?, ne kaybedersin?" dedim. "SEN ara, sen sor, sen ilgilen...Hatta, ilgilendiğini sevimli ve ilginç yollarla SEN göster...Ne kaybedersin? NE KAYBEDERSİN?"
Cevabı biliyordum, korkuyordu. Kaygıları vardı. Dalga geçilmekten, hafife alınmaktan, tam yumuşak karnının kabuklarını atmışken yara almaktan korkuyordu. Elinde hiçbirşey yok iken, olması ihtimali üzerinden olmayan şeyi kaybetmekten korkmak kadar kötü bir laneti olmamalı insanlığın. Ama var..
"Keşke yarın öleceğimi bilsem.." dedi. "O zaman.."
"O zaman ne yapardın?"
"Bilmem.. Onunla görüşmek isterdim. Söylemezdim hislerimi belki ama, görüşmek isterdim."
Şu an onu alıkoyan şey neydi, istekler bu kadar masumken.. Daldım gittim.. Ertesi gün ölecekmiş gibi, hoşlandığı çocuğa söylemeyi planladığı şeyleri sıralıyordu. Duymuyordum. İnsanı, hayattan keyif alarak yaşamaktan alıkoyan korkular, sınırlı düşlenmeye mahkum edilen hayaller..kolay yok hiçbir zaman olmadı, değil mi..
"O zaman.."
"Yarın ölecekmiş gibi (özgürce) yaşamak istiyorsan, hiç ölmeyecek gibi endişelenmeyi bırakmalısın"
2 yorum:
Yarın ölmeyeceğimizi bilmiyoruz. İşte hayatı yaşamaya değer kılan şey de bu olsa gerek.
Endişe ise hayatımızı obur bir kemirgen gibi tüketiyor. Küçük küçük parçalarla yutuyor hayatımızı. Bunun farkına vardığımızda ise yaşamımızın sonuna gelmiş oluyoruz, ne yazık!..
Erken farkedip de kurtulmak, kısa süreli ütopya bulutları gibi geliyor bana.
Yorum Gönder